విధి వెక్కిరిస్తూ... తనపై దాడి చేసి అంగ వికలాంగుడిగా చేసేసి... మూడు చక్రాల బండిపైనే...
ఇక నీ జీవిత ప్రయాణం అని తన స్ధితి గతిని మార్చేసినా... మొక్కవోని ధైర్యంతో ముందుకు సాగుతూ...
తనని తాను నిరూపించుకోవాలన్న తపన..ఎన్ని ఒడిదుడుకులెదురైనా... ఎదుర్కొని నిలబడుతూ...
తన సంకల్పానికి సాయమందించిన చేతులెన్నో... ఉన్నాయని... తన కాళ్లని తీసేసిన దేవుడు..
ఆకాశమే హద్దుగా సాగిన.. తన లక్ష్య సాధనకి ఎందరో మంచి వ్యక్తులని పరిచయం చేసాడని...
గ్రామీణ ప్రాంతం నుండి...ఐఐటి చదివి... ప్రతిష్టాకర గూగుల్‌లో ఉద్యోగం సంపాదించిన...
నాగ నరేష్‌... నేటి తరానికి ఆదర్శంగా నిలుస్తున్నాడు
మూడు చక్రాలపై చిరునవ్వులు చిందిస్తూ.. ఆశా వాదిగా కనిపించే నాగ నరేష్‌ మాటలు వింటే గొప్ప ఆధ్యాత్మిక వాది కూడా. అనుకోని ఘటన జరిగితే విధి వంచితుడిగా ఇది తన ఖర్మంటూ తిట్టుకు కూర్చొకుండా ఐఐటి పూర్తి చేసి, గుగూల్‌ లో ఉద్యోగం సంపాదించి తన సత్తా ఏంటో నిరూపించుకున్నాడు.
తణుకు దగ్గర్లో గోదావరి తీరాన ఓ కుగ్రామం తీపర్రు. అక్కడ నివాస ముండే ప్రసాద్‌ లారీ డ్రయివర్‌గా పని చేస్తుంటే..ఆతని భార్య కుమారి, తాను తన భర్త నిరక్ష్య రాస్యులు కావటంతో కనీ సం తన ఇద్దరి పిల్లల నైనా బాగా చదివించు కోవా లన్న తపనతో... గుట్టుగా సంసారం నెట్టుకొచ్చేది. అందరి పిల్లల్లానే నాగనరేష్‌ చిన్న తనంలో అల్లర్లు, మారాం చేయటాలు, పరుగులు తీయటాలు నిత్యకృ త్యమే. అయితే పాఠాలు చదవటంలో మాత్రం ఫస్టే. అల్లరెంత చేసినాఎన్ని తిట్లు తిన్నా చదువు విష యం లో ఉపాధ్యాయుల ప్రశంసలందుకునే వాడు.
తన చిన్న తనపు రోజుల్ని గుర్తు చేసుకుంటూ... ఃచదువుకోవాలన్న తనలోని కుతూహలం గమనిం చి... మా నాన్న చదువు కోక పోయినా... దగ్గరుండి మరీ చదివించేవాడు.
నే చెపుతున్నది రైటో.. రాంగో.. తెలియక పోయినా ప్రతి ప్రశ్నకు నాతో పదే పదే జవాబులు చెప్పిస్తూ, పరీక్షల్లో నే క్లాసుకి ఫస్టొస్తే..తానే పాసై పోయి నట్లు తెగ హడావిడి చేసిన రోజులు మరువలేనివి..ః అంటూ తన గతాన్ని నెమరు వేసుకొంటాడాయన.
నా నిర్లక్ష్యం వల్లే నా కాళ్లు పోయాయి.
సంక్రాంతి సెలవులివ్వటంతో అమ్మమ్మ వాళ్ల ఇంట్లో పండగజరుపుకోవాలనుకున్నాం. నాకు బాగా గుర్తు జనవరి 11 , 1993. మరో బంధు వు ఇంట్లో ఓకార్యక్రమం చూసుకుని అమ్మమ్మ ఇంటికి వెళ్లేందుకు అమ్మా నేను, అక్కా బయలుదేరాం. బంధువు లింట్లో కార్యం అయ్యే సరికి బాగా పొద్దు పోయింది. అమ్మమ్మ వాళ్ల ఊరెళ్లాలంటే ఆ టైమ్‌లో బస్సుల్లేవు. ఏం చేయాలా అని ఆలో చిస్తున్న సమయంలో సరిగ్గా నాన్న లారీ లోడ్‌తో అటుగా వచ్చింది. రోడ్‌పై మమ్మల్ని చూసి ఆపారు.
విషయం చెప్పాక... రాత్రంతా ఇక్కడెందుకు.. ఇంటి కొచ్చి.. ఉదయం వెళ్ధురుగానీ అనటంతో, అప్పటికే లారీ కేబిన్‌లో జనాలున్నా.. సర్ధుకోవాలని ఓ వైపు రిక్వస్టు చేస్తునే... అమ్మా, అక్క లని బోనెట్‌పై కూర్చో పెట్టి, నన్ను తన సీటు పక్కన ఉన్న డోర్‌ దగ్గర కూర్చోపెట్టుకున్నాడు నాన్న.లారీ కదిలి. స్పీడ్‌ అందు కుంది. ఓ వైపు నిద్రి స్తున్నా... రోడ్లపై తిరుగుతున్న వాహనాలు, ఇళ్లు, షాపులు చూడాలన్న ఉత్సాహం.. అల్లరి చిల్లరి ఆలోచనలకు ఎలానూ కొలవు లేదు గా... ఈ నేపధ్యం లో నా పక్క నున్న డోర్‌ లాకపౖేె పడింది నాచెయ్యి. అంతు ఒక్క సారిగా అది ఊడి రావటం లారీ నుండి నే కింద పడటం క్షణాల్లో జరిగి పోయాయి. అదే సమ యం లో లారీ వెనక ఉన్న ఇనుప కమ్మెలు నాకాళ్ల ని చీల్చేసాయి. వెంటనే నాన్న లారీ అపే డు. యాక్సిడెంట్‌ అయిన ప్రాంతానికి దగ్గరో ్లనే ఉన్న ప్రయివేటు ఆసుపత్రికి నన్ను అర చేతుల మీదే పరుగు పరుగున తీసుకెళ్తే పోలీస్‌ కేసు పెట్టాకనే రండి అంటూ నిఖ్ఖఛ్చి గా చెప్పేయటంతో.. చేసేది లేక దిగాలుగా బైటకొచ్చిన నాన్నకి ఎదురుగా రోడ్డు మీద ఓ కానిస్టేబుల్‌ కనిపించాడు. ఆయనకి పరిస్ధితి వివరిం చడంతో... ఆయనే నన్ను ప్రభుత్వ ఆస్పత్రిలో చేర్పించాడు. వైద్యులు కాళ్లకి కట్లుకట్టి, పేగులు మెలి తిరిగి ఉన్నాయని చిన్న పాటి ఆపరేషన్‌ కూడా చేసి సవరించారు. అయితే విధి రాతని ఎవ్వరూ తప్పించ లేవెూవెూ కాళ్లకి ఇన్ఫెక్షన్‌ సోకి సెప్టిక అయ్యాయి.దీంతో నన్ను జిల్లా కేంద్ర ఆస్పత్రికి తీసుకెళ్లాలని మా నాన్నకి చెప్పేసారు అక్కడి వైద్యు లు. నన్ను అక్కడికి మార్చాక... నా కాళ్లు తొలగిం చేసారు. ఆసుపత్రిలో. అంతా నా మీద జాలి చూపిస్తూ... నన్ను చిన్న పిల్లాడిలా నన్ను లాలి స్తుం డటంతో కాస్త ఆనందంగా.. తెచ్చే పళ్లు, బ్రెడ్‌లు తింటూ హాయిగా కాలక్షేపం జరిగి పోతోంది.మూడు నెలల తరువాత నన్ను డిస్చార్జ్‌ అయ్యి ఇంటి కెళ్లానో లేదో ఊరు ఊరంతా నన్ను పరామర్శించడానికి వచ్చింది. ఊళ్లో చలాకీగా తిరిగిన నేను కాళ్లు లేకుండా మంచాన పడటం అందరినీ కలచి వేసిం ది. అయినా నన్ను అంతా చూటానికి వస్తున్నారనే సంతోషం.నన్ను చమ ర్చేది. నా మిత్రులంతా ప్రతి క్షణం నాచుట్టూనే ఉం టూ కబుర్లు చెప్తూ.. నా బాధ ని మరిచి పోయేలా చేస్తుండేవారు. కొన్నాళ్ల తరువా త వాళ్లే తమ చేతులపై నన్ను ఆడుకున్నా... ఎక్కడి కైనా వెళ్లినా తీసుకు ని వెళ్లడం ప్రారంభించారు. అసలు నాకు యక్సిడెంట్‌ కాక ముందే తణుకు పట్ట ణానికి వలస వెళ్లి పోవాలనుకున్నాం. కాబట్టి తప్పనిస్ధితిలో మేం తణు కు కి షిఫ్టయ్యాం. అప్పటికే నేను చదువులో ఫస్టొచ్చే వాడిని కావటంతో అక్కడి మిషనరీ స్కూల్‌ వాళ్లు తమ స్కూల్లో నాకు సీటిచ్చారు. అక్క కూడా ఆ స్కూల్లోనే చేరింది.
ఇక ఉదయం స్కూలుకి తీసుకెళ్లింది మొదలు అన్నీ నాకు అక్కే...నన్ను వెూసుకుపోయేది. చదివించేది. బోధించేది. మేం పడుతున్న బాధ భరించ లేకో ఏవెూ, నాన్న స్కూలు పక్కనే ఓ స్ధలం చూసి ఇల్లు కట్టుకునేందుకు సిద్దపడ్డాడు. స్కూల్లో స్నేహితులు కూడా ఎక్కువవ్వటంతో వాళ్లు ఇంటికి వచ్చి మరీ నన్ను తీసుకు పోయేవారు. మూడో క్లాసులో ఉండగా జైపూర్‌ కాళ్లు అమర్చారు. నాకు పూర్తిగా కాళ్లు తొల గించిన క్రమంలో వాటితో నడవటం కాస్త బాధా కరంగా ఉండేది. దాదాపు రెండేళ్లు వాటితో కుస్తీ పట్టినా నడవటం సాధ్యం కాకపోవటం, కూర్చో వటం ఇబ్బంది కరంగా మారటం తో.. ఇక నాతో కాదని కుంగిపోతున్న సమ యంలో మూడు చక్రాల సైకిల్‌ బాగా సాయపడింది. అందరికీ వెూసే భారం తగ్గింది. అయినా ఎపðడూ నాకు వెన్నంటి ఉండే స్నేహితులు, అక్క సైకిల్‌ని తోస్తూ... క్లాసులోకి వెూసుకు పోయేవాళ్లు. క్లాసులో అందరితో పోటీపడి మరీ చదివే వాడ్ని... క్లాసు ఫస్టు రావాలని పరితపించే వాడిని. ఈ క్రమంలో మా లెక్కల మాషా ్టరు ప్రవెూద్‌లాల్‌ గారు నన్ను టాలెంట్‌ టెస్టులపై దృష్టి పెట్టమని ప్రేరేపిస్తే... అప్పటికే ఐఐటి కోసం ప్రిపేర్‌ అవుతున్న నాకు సీనియర్‌, మిత్రుడు చౌదరి నాకు ప్రేరణ ఇచ్చాడు. వీరిద్దరి ప్రోత్సాహంతో 10 వ తరగతిలో 542 మార్కులు సాధించి స్కూల్‌ ఫస్టొచ్చా. దీంతో గౌతమ్‌ జూనియర్‌ కాలేజిలో తమ కాలేజీలో ఫీజు మినహాయింపు ఇస్తూ... ఇంటర్‌ సీటి చ్చారు. ఇందుకు ప్రవెూద్‌ సార్‌ చేసిన కృషిని ఎంత చెపðకున్నా తక్కువే. ఇంత కాలం అమ్మా, నాన్న, అక్క స్నేహితుల నడుమ ఉన్న నేను ఒక్కసారిగా రెసిడెన్షియల్‌ వాతావరణా నికి మారటం కాస్త ఇబ్బందిగా మారింది. దానికి అల వాటు పడటానికి ఎక్కువ రోజులు పట్టలేదు. ఓ సారి లైబ్రరీలో ర్యాంకుల రారాజు భాస్కర్‌ అంటూ వచ్చిన వార్త నన్ను ఆకర్షించింది. ఓ పేద జాలరి కుటుంబం నుండి ఐఐటిలో మొదటి పది ర్యాంకర్లలో ఒకడిగా నిలవటమే కాకుండా ఏఐ ట్రిపుల్‌ ఈ లో ప్రధమ ర్యాంకరుగా ఎదిగిన ఈ కె కె ఎస్‌ భాస్కర్‌ గురించి చదివా... అప్పటికే ఎంసెట్‌లోనూ ఫస్టు ర్యాంకరు భాస్కరే. ఆయనని స్పూర్తిగా తీసుకుని నేనూ ఎందు కు ఎదగ కూడదనిపించింది.ఈ క్రమం లో విద్యార్ధు లని ఉత్తేజ పరిచేందుకు ఏర్పాటు చేసన కార్యక్ర మానికి భాస్కర్‌ కూడా వస్తున్నాడని తెల్సి ఆతన్ని కలవబోతున్నందుకు ఆనందంగా ఫీయ్యా. చివరికి ఆయనని కలిసా... దాదాపుగా నా కన్నా ఓ రెండేళుపెద్దే ఉంటాడెవెూ కానీ ఆయన సాధించిన విజ యాలు నన్ను అబ్బురపరిచాయి. ప్రేరణ కలిగించా యి. నా తల్లిదండ్రులు, అక్క సహకారం అంతా ఇం తా కాదు. ఎక్కడైనా నేను విఫలమై బాధ పడితే ఓదా రుస్తూ... ఇంకా చదువు తప్పక విజయం సాధి స్తావ ని ప్రోత్సహించేవాళ్లు... చదువు పట్లనే చూపి స్తున్న శ్రద్ద నేను సాధిస్తున్న విజయాలే ఇందుకు కారణం కావచ్చు. ఎలాగైనా ఐఐటి సీటు సాధించాలన్న దీక్ష తో చదవటం ప్రారంభించి చివరికి విజయం సాధిం చా. ఐఐటిలో నాకొచ్చిన ర్యాంకు 992 పెద్దది కాక పోయినా వికలాంగుల కోటాలో నేను నాలుగో వాడ ిగా నిలిచా. మద్రాసులోని ఐఐటిలో కంప్యూటర్‌ సైన్స్‌ లో చేరా... అయితే నా మూడో తరగతిలో జైపూర్‌ కాళ్లు అమర్చిన వాళ్లు నే కాస్త ఎదిగాక నాకో జీవనో పాధి కలిపిస్తామని వచ్చారు. అపðడు ఐఐటి నా లక్ష్యం అది తప్పక సాధిస్తా... నే అందులో చేరాక సాయం చేయండని చెపితే..తప్పక అని హామీ ఇచ్చా రు. గుర్తుంచుకుని మరీ నే ఐఐట ిలో చేరాక ఫీజులు తదితరాలు వాళ్లే చూసుకునే వాళ్లంటే గొప్ప విషయమే కదా. దీంతో నా తల్లిదండ్రులకు నా చదువు భారం కాకుండానే సాగుతుం దన్న ధైర్యం నాకొచ్చింది. ఐఐటిలో పరిచయమైన కార్తీక అనే సీనియర్‌ అన్నింటి నాకు దశా దిశ నిర్ధేశన చేస్తూ ఓ విధంగా రోల్‌ వెూడల్‌గా నిల చాడు. తొలి ఏడాది పూర్తయ్యాక సెలవులకు ఇంటికి వెళ్లి వచ్చే సరికి కాలేజ్‌లో చాలా మార్పులు జరిగాయి. ముఖ్యంగా లిఫ్ట్‌ స్ధానంలో మెట్ల మార్గంకి తోడుగా వాలుగా ఉండే ర్యాంప్‌ ఏర్పాటు. ఇది నేను ఏ క్లాసుకైనా ఓ అంతస్తునుండి మరో అంతస్తుకి వెళ్లాలనుకుంటే... ఇబ్బందే.. ఏం చేయాలో పాలు పోని దశలో విద్యార్ధి విభాగానికి జనరల్‌ సెక్రటరీగా ఉన్న ప్రసాద్‌, డీన్‌ ప్రొఫసర్‌ ఇడి చాందీలు విద్యుఛ్చక్తిలో నడిచే చక్రాల కుర్చీ కొనుకునేందుకు ఏభై ఐదు వేల రూపాయలు అప్పటికపðడు సమకూర్చి ఇచ్చారు. ఈ కుర్చీ నా జీవన గతినే మార్చేసింది. ఐఐటిలో ప్రొఫసర్‌ పాండు రంగన్‌ గారు చేసి హెల్ప్‌ చాలా గొప్పది. ఇంటర్న్‌ షిప్‌ కోసం నన్ను బోస్టన్‌కి పంపించారాయన.
ఈ క్రమంలో నాలుగేళ్లు ఎందరినో కలిసే అవకా శాలు వచ్చాయి. ఎన్నో విషయాలు నేర్చుకున్నా... ల్యాబ్‌లో పనిచేసే వాళ్లతో మాటా ్లడుతుంటే నిజమే ఈ లోకంలో కొందరే చెడ్డవాళ్లు అంతా మంచి వాళ్లే ..అన్న వాస్తవం తెలిసింది. నాకు సాయం చేసిన వారినెన్నడూ మర్చిపోనని వారిఇఎన్నడూ కృతజ్ఞతలు చెప్తున్నా... నా మిత్రులంతా పిహెచ్‌డి చేయమని ప్రోత్సహించినా... ఇన్నాళ్లు నా కోసం కష్టపడ్డ తల్లి దండ్రులకు అండగా నిలవటం కోసం ఉద్యోగ వేట ప్రారంభించా. ఈ దశలో నాకు వెూర్గాన్‌ స్టాన్లీ కంపె నీ నుండి మంచి ఆఫర్‌ వచ్చినా... నాకు గేమ్స్‌ థీరీ, అల్గారి ధమ్‌, కంప్యూటర్‌ సైన్స్‌లపై విపరీతమైన ఆసక్తి ఉండటంతో తరువాత వచ్చిన గుగూల్‌ ఆఫర్‌కే ప్రాధాన్యత ఇచ్చా... ఇదండీ నా పోరాటం వెనుక ఉన్న కధాకమామిషు.
కాళ్లు తీసేసి ప్రాణాలు కాపాడారు..
నా నిర్లక్ష్యం. ఆకతాయి తనం కారణంగానే నేను లారీ కింద పడితే... నన్ను జిల్లా కేంద్ర ఆస్పత్రికి తీసుకెళ్లాక... వైద్యులు పరీక్షించి బాగా నిర్లక్ష్యం చేయటం వల్లే నా కాళ్లకి సెప్టిక అయ్యిందని అది వెూకాళ్లకి కూడా పాకిందని, కాళ్లు తీసేయక పోతే ప్రాణాలకే ప్రమాదం అంటూ దాదాపు నడుం వరకు నా రెండు కాళ్లని ఆపరేషన్‌ చేసి తొలగించేసారు.
నాకు తెలివొచ్చాక అంతా అగమ్య గోచరం. లేవబోయా సాధ్యం కాలే.. ఇదేంటని చూసా..నా కాళ్లు కని పించ లేదు. ఏమైందని అడిగా ఎదురుగా ఉన్న అమ్మని. ఆమె భోరున ఏడుస్తూ విషయం చెప్పింది. మిన్ను విరిగి మీద పడ్డట్టు అయ్యింది.
స్పూర్తి రగిలించిన ర్యాంకుల రారాజు
నేను ఇంటర్‌ చదువుకునే రోజుల్లో మా కాలేజికొచ్చిన ర్యాంకుల రారాజుగా అప్పట్లో పిలుచుకునే భాస్కర్‌ నాలో స్పూర్తి రగిలించాడనే చెప్పాలి. ఆయనని ఒ సారి కలిసానో లేదో... నేనూ ఎందుకు ఆయనలా మంచి మార్కులు తెచ్చుకోకుని ర్యాంకులు సాధించకూడదన్న భావన నాలో మెదలైంది.
అప్పటి నుండి ఐఐటి నా లక్ష్యంగా ఎంచుకుని దాన్ని చేరేందుకు ఎంత కష్టమైనా ఒర్చుకుని ముందుకు సాగా... నా విజయం వెనుక ఎందరో మిత్రులు, మరెందరో సన్నిహితులతో పాటు ఎన్నో ఆపన్న హస్తాలు కూడా అండగా నిలచాయి. వారే లేకుంటే నేనెక్కడ ఉండే వాడినో...
సాటి ప్రయాణీకుడు నా హాస్టల్‌ ఫీజు కట్టాడు..
నే బిటెక రెండో ఏడాది పూర్తవ్వ గానే అనుకుంటా ఓ కాన్ఫరెన్సు కోసం రైల్లో వెళ్తున్న నాకు కో పాసింజర్‌గా పరిచయమైన సుందర్‌ అనే వ్యక్తి.. నాగురించి కొద్దిగా తెలుసుని నా హస్టల్‌ ఫీజుని భరిం చాడంటే... నాకు ఎందరి ఆపన్న హస్తాలందాయో అర్ధం చేసుకోవచ్చు.
లేేకుంటే తొపర్రు లో వ్యవసాయం చేసుకుంటూ ఏ పశువులో మేపుకునేం దుకు పరిమితమై పోవాల్సిన నాకు ఎందరో చేసిన సాయమే నన్ను ఇంతటి వాడిని చేసిందన్నది యదార్ధం.
